Beaux monstres

Een hilarische grappenmaker, een flamboyante amoralist, een goede schilder, een slechte schilder… Alles past, niets is genoeg. Picabia blijft een raadsel. Degene die het beste over hem spreekt is nog steeds zichzelf: “een kunstenaar van alle soorten”, “een rek van kunstenaars”, “een mooi monster wiens gezicht zijn gezicht verbergt”, “wat ik het liefste in anderen zie is mezelf”… Achter elkaar gezet zouden zijn aforismen een ongrijpbaar portret kunnen schilderen.

Na een actieve deelname aan de dadaïstische beweging verkende Picabia steeds meer onverwachte picturale wegen. De serie Les Monstres (1924-26) werd rond 1927 gevolgd door de Transparences. Ze werden niet serieus genomen. Van hem komend…

Deze werken genieten nu een groeiende belangstelling; krampachtig, esoterisch, zijn deze palimpsest doeken niettemin ontcijferbaar, lichtgevend. Projectieve matrices,
onthullen de transparanten de samenhang van een prachtig monster. Delphine Florence, kunsthistorica en docente, biedt u een inleiding tot dit weinig becommentarieerde corpus.